مرگ کثیف

ژان شرال، یک نویسندۀ شصت و چند ساله سترون (هم در زندگی و هم در نوشتن)، گویی برای فراموشی و مرگ، به هنگ کنگ آمده؛ در زمستانی کثیف و در زیر رگبارهای مداوم بارانی که تمامی ندارد و همچون جذام، چهره‌ی جزیره را می‌جود و از شکل می‌اندازد. اقامتگاه او، هتل ـ فاحشه‌خانه‌ای بدنام، موسوم به سه اژدهاست که خود، نماد مجسم نیستی و پلشتی و مرگ است؛ با دهلیزهای تو در تو، راهروهای تنگ، اتاق‌ها و سالن‌ها و گوشه‌های تاریک و مرطوب، دیوارهای چرب و کثیف با گچ‌بری‌های درهم و پیچیده و صندلی‌ها و میزها، مخمل رنگ‌ورورفتۀ نیمکت‌ها، همه و همه به رنگ قهوه‌ای؛ قهوه‌ای چرک مرده و چسبناک.

 

تنها هم‌صحبت ژان شرال، یک چینی پیر ـ کمونیستی سابقاً دو آتشه ـ است که حالا به جرم ناتوان شدن، از کشورش رانده شده و همچون شرال، ساکن هتل ـ فاحشه‌خانۀ سه‌اژدهاست. او نیز، در حالی که بیماری (سل) وجودش را مسخر کرده، چون شرال، مرگ تدریجی خود را انتظار می‌کشد.

 

نقشی که آقای لیو ـ در قبال ژان شرال ـ دارد، تجزیه و تحلیل، وبه عبارتی، کالبدشکافی گذشتۀ اوست. از طریق پرسش‌های مداوم چینی پیر است که ما به گذشتۀ ژان شرال پی می‌بریم، و به زنانی که آن‌ها را دوست می‌داشته، و یا می‌پنداشته که دوست می‌داشته (لااقل طبق اعترافات خودش، یکی از آن‌ها را حقیقتاً دوست می‌داشته). در این فرایند، ژان رمی، بازی «گو» را، که یک بازی مخصوص چینی است، به عنوان تمهیدی هنرمندانه در سراسر داستان بسط می‌دهد. دربازی «گو»، تمامی مهارت حریف در به دام افکندن مهره‌های رقیب روی صفحه‌ی بازی است.