جنبش چهار پایان

جُنبشِ چهار پایان در یک نگاه شناختِ طبیعت، نه به بهانه ی حاشیه نشینی و همجواری با آن، که فقط به صِرفِ زیستنِ در دامانِ آن مقدور است ـ چه آن که انسان می تواند شیوه ها ی زیستنِ طبیعی دیگر آفریدگان را ، در دامانِ طبیعت و فقط در روندِ همزیستی با آنان ببیند و بیازماید. هشت سال زندگی در دامنِ طبیعتِ بِکر و عاری از هرگونه آرایشِ و آلایشِ عصر نوین، مرا درآستانه ی آشنائی با چهارپایانی قرار داد تا سرانجام دریابم; « همی که نادانم » و به ناچار، اندک برداشت هایم رادر قالبِ نوشته ای با عنوان «جنبشِ چهارپایان» ارائه نمایم. چهارپایان بنا بر فطرت خود، طبیعتاً زندگی در دامانِ طبیعت، و نه در حاشیه و جوارِ آن را بر می گزینند وازاین رو ، طبیعی است که آنان نیز نگرانِ دورشدنِ از متن یا طردشدنِ از دامانِ طبیعت، و یا به جوار رانده و رها شدنِ در حواشی و محدوده های غیرِطبیعی آن باشند. این کتاب نوشته ای پیرامونِ نقش و اهمّیتِ چهارپایانِ اهلی در تأمینِ نیاز های اقتصادی واجتماعی « اشرفِ مخلوقات» ، یعنی بشراست. ولی در مقابل، همین بشر، ازعطفِ توجّه به حقوقِ فطرتاً طبیعی چهارپایانِ اهلی، نه تنها غافل، بلکه بی تفاوت و حتی بی اعتناء باقی مانده است ـ ولو این که این بی توجّهی به قصدِ تلقّی چهارپایان به عنوانِ «اسفلِِ مخلوقات» هم نباشد. غصبِ قلمرو زیستی و در به درکردن و یا به عبارتی، از متن به حاشیه راندنِ چهارپایانِ اهلی برای بهره برداری های مضاعف در جوارِ مراکز پُرجمعیتِ انسانی و در حواشی قطب های صنعتی و خدماتی، َصرفِ نظر از آسیب رسانی به آرایشِ طبیعی جاندارانِ مسکون بر بستر سرزمین و در عینِ حال ، تهدیدِ بهداشتِ محیطِ زیستِ انسانی، به سببِ دستکاری در موازینِ توزیعِ طبیعی و اختلال در تنوّعِ ذخائر زیست محیطی، به شهادت تجربیات دهه های اخیر، عملاً موجب بروز یک سلسله بیماری های خانمان برانداز در بینِ جمعیتِ های متراکم دامی در سراسر جهان گردیده و خواهد گردید ـ بیماری های واگیردارِ مشترک بینِ انسان و دام، و مهلکترین نوع امروزین آن چون جنونِ گاوی، نمونه ای بارز از دستکاری های سودجویانه، و در عین حال ناشیانه ی بشر در توزیع وآرایشِ طبیعی مخلوقات خدا بر عرصه های طبیعی کره ی زمین است. به مختصر کلام این که، تجمیع و تراکم توده های جاندار از طریق بهره برداری های بی رویه، یا بیرون کشیدن و حذفِ آن ها از زیستگاه های طبیعی خود، و یا ریشه کنی آن ها از عرصه های طبیعی سرزمین، اگر چه نه یک شبه که در طول زمان، کاهشِ برخی ها، زوالِ برخی دیگر و انقراض تعدادی از اعضای ارزشمند، کمیاب و کیمیای جامعه ی بزرگِ جمعیت های جانوری و گیاهی بر روی کره ی زمین را در پی خواهد داشت ـ که این هم سقوطِ تمدن های بشری را هُشدار می دهد.