مظفر بقایی به روایت اسناد ساواک،دو جلدی

مرکز بررسی اسناد تاریخی هم کتابی دوجلدی با عنوان «مظفر بقایی به روایت اسناد ساواک» منتشر کرده که خواندن این اسناد در شناخت شخصیت بقایی بسیار موثر خواهد بود.

آخرین سند ارائه شده در این کتاب مربوط به 13 آبان 1358 است. فعالیت، اندیشه و رویکردهای بقایی پس از انقلاب، متاسفانه آنچنان که باید و شاید در محافل تاریخی مورد بحث و بررسی قرار نگرفته و از این لحاظ نمی توان پازل شخصیتی وی را کامل کرد.

بقایی در دوره ای به ظاهر از سیاست دست کشید و پایان فعالیت خود را اعلام کرد اما شواهد خلاف این رویه را نشان می دهد. در ادامه نگاهی هر چند کوتاه به زندگی سیاسی این شخصیت پر راز و رمز خواهیم انداخت.

مظفر بقائی کرمانی سیاستمدار، وکیل مجلس و رهبر حزب زحمتکشان ملت ایران در سال 1290 در کرمان زاده شد. پدرش میرزا شهاب راوری کرمانی، از فعالان سیاسی دوره مشروطه و نماینده کرمان در مجلس چهارم بود. با آمدن میرزا شهاب به تهران، مظفر نیز به تهران آمد و مشغول تحصیل شد. سال 1308 با سهمیه دولتی برای ادامه تحصیل به فرانسه رفت و تحصیلات تکمیلی خود را در رشته فلسفه در دانشگاه سوربن به پایان رساند. پس از بازگشت به ایران و گذراندن دوره سربازی در کادر اداره دانشکده افسری، به ترتیب، به عنوان مترجم، متصدی ارزیابی در بیمه ایران، رئیس فرهنگ کرمان، وکیل، و نهایتاً مدرس دانشگاه تهران کار کرد. در سال 1318 ازدواج کرد و هشت سال پس از آن با همسرش متارکه نمود و دیگر ازدواج نکرد. با رواج فعالیت احزاب سیاسی پس از شهریور 1320، بقایی راه پیشرفت خود را در فعالیت های حزبی یافت؛ از این رو بعد از عضویت و فعالیت در دو حزب اتحاد ملی و کار، وارد حزب دمکرات ایران به رهبری قوام السلطنه شد و توانست در آن حزب رشد کند، به طوری که در 1326 عضو هیئت سری تصفیه و دبیر حزب بود و به عنوان نامزد این حزب از کرمان به مجلس پانزدهم راه یافت. بقایی از دوستان علی زهری وعیسی سپهبدی از کارمندان سفارت فرانسه، و حسن پاکروان رئیس بعدی ساواک و مادر فرانسویش امینه پاکروان بود. او با کمک اینان و حمایت سیاسی رضا حکمت (سردار فاخر) روزنامه شاهد را در 1326 تاسیس کرد و با بیان نظریات سیاسی خود در آن جریده، بر شهرت خود افزود.